Άλυτο παραμένει το στεγαστικό πρόβλημα φοιτητών και εκπαιδευτικών, υγειονομικών κ.α., παρά τις συνεχείς υποσχέσεις από κυβέρνηση και περιφερειακές αρχές. Διεκδικούμε μέτρα για την άμεση και μακροπρόθεσμη επίλυση του προβλήματος.
Την περίοδο που διανύουμε, χιλιάδες λαϊκές οικογένειες βρίσκονται σε αναζήτηση κατοικίας για τα παιδιά που θα φοιτήσουν στο πανεπιστήμιο μιας άλλης πόλης. Καθώς τα δωμάτια στις φοιτητικές εστίες αποτελούν «σταγόνα στον ωκεανό», η συντριπτική πλειοψηφία τους στρέφεται στην ενοικίαση.
Ειδικά τα τελευταία χρόνια, τα λαϊκά νοικοκυριά βρίσκονται αντιμέτωπα με δυσθεώρητα κόστη για την εξασφάλιση φοιτητικής στέγης. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα οξυμένο πρόβλημα και σε πολλές
περιπτώσεις αποτελεί ανυπέρβλητο εμπόδιο για τις σπουδές των φοιτητών. Ακόμα και αν νοικιάσουν
σπίτι, οι φοιτητές καλούνται να το «αδειάσουν» Μάιο ή Ιούνιο εν μέσω εξεταστικής.
Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται, βέβαια, μόνο στη φοιτητική στέγη, αφού ο Σεπτέμβρης είναι μήνας
γενικότερων μετακινήσεων: Για εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, ιδιαίτερα νέους, για τους χιλιάδες
εκπαιδευτικούς και άλλους εργαζόμενους στο Δημόσιο. Όλοι τους έρχονται αντιμέτωποι με το ίδιο
πρόβλημα: Η στέγη είναι πανάκριβο εμπόρευμα και το νοίκι απορροφά ολοένα και μεγαλύτερο ποσοστό του λαϊκού εισοδήματος από χρόνο σε χρόνο.
Η μεγάλη αύξηση των τιμών πώλησης και ενοικίασης, η μειωμένη αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών και το υψηλό κόστος δανεισμού, το ενδιαφέρον των ξένων επιχειρηματιών για «χρυσή βίζα» και εξοχικές κατοικίες, η μετατροπή της στέγης σε «επενδυτικό προϊόν», για τουριστική κυρίως χρήση, συνιστούν μια «τέλεια καταιγίδα» που μεγαλώνει τα αδιέξοδα για τα εργατικά – λαϊκά νοικοκυριά.
Η διαθεσιμότητα σπιτιών προς ενοικίαση συμπιέζεται από επιπρόσθετους παράγοντες, αποτέλεσμα της μονοκαλλιέργειας του τουρισμού, όπως η γιγάντωση της εκμετάλλευσης κατοικιών στο πλαίσιο της βραχυχρόνιας μίσθωσης, αυξάνοντας κι άλλο τις τιμές των ενοικίων, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Τα στοιχεία που παρουσιάζονται, επιβεβαιώνουν ότι η ακριβή στέγη για τον λαό δεν είναι ένα συγκυριακό «στραβοπάτημα» της αγοράς, αλλά προκύπτει από την ίδια τη λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας, όπου η στέγη είναι εμπόρευμα. Ως τέτοια την αντιμετωπίζουν άλλωστε όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις και τα κόμματα, στηρίζοντας την κερδοφορία του κατασκευαστικού τομέα και όσων επενδύουν στην αγορά στέγης, σε βάρος της ανάγκης των εργαζομένων και του λαού για φτηνά, ασφαλή και ποιοτικά σπίτια.
Γι’ αυτό η κυβέρνηση και όλα τα κόμματα δεν μπορούν να δώσουν ούτε καν ανάσα με τις προτάσεις τους στα λαϊκά νοικοκυριά που υποφέρουν. Το αποδεικνύουν άλλωστε τα μέτρα – κοροϊδία που ανακοινώνει η κυβέρνηση της ΝΔ, είτε για την επιδότηση ενοικίου σε «ευάλωτα» νοικοκυριά είτε με την επιδότηση επιτοκίου στα στεγαστικά δάνεια είτε με τις κάλπικες υποσχέσεις για τη φοιτητική στέγη είτε με την καραμέλα του «υπερτουρισμού» και της ατομικής ευθύνης. Οι ευθύνες αφορούν διαχρονικά όλες τις κυβερνήσεις, φυσικά και την σημερινή, αλλά και την Περιφέρεια, όπως και τις διοικήσεις του Πανεπιστημίου και των άλλων δημόσιων φορέων.
Κανένα χρηματοδοτικό εργαλείο δεν κατευθύνεται, για την κατασκευή ή βελτίωση Φοιτητικών Εστιών.
Σε κανένας προϋπολογισμό δεν υπάρχει στόχος για κατασκευή κατοικιών και φοιτητικών εστιών. Καμία διεκδίκηση ή απαίτηση από το κεντρικό κράτος. Καμία συστράτευση με τους αγώνες και τα αιτήματα μαζικών φορέων, ΕΛΜΕ, ΣΕΠΕ, Φοιτητών, Γιατρών, κλπ
Δημόσια κτίρια που ανήκουν στο Δήμο, στην Περιφέρεια ή ευρύτερα στον Δημόσιο τομέα και μάλιστα με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική ιστορία και αξία, (Πανεπιστήμιο, Νοσοκομεία, Υπουργεία κλπ) καταρρέουν αντί να αξιοποιούνται για την στέγαση εκπαιδευτικών, υγειονομικού προσωπικού και άλλων εργαζομένων.
Η διαχρονικότητα και όξυνση του προβλήματος δείχνει ότι δεν είναι πρόβλημα διαχείρισης αλλά
πολιτικού προσανατολισμού γι αυτό απαιτείται διεκδίκηση από τον ίδιο το λαό και την νεολαία.
Οι Περιφερειακοί Σύμβουλοι της Λαϊκής Συσπείρωσης
Γκισγκίνης Νίκος, Μπαλού Αλεξάνδρα, Σοφός Παναγιώτης
