«Η εικόνα μιας ασπόνδυλης χώρας αναδείχθηκε σε όσα συνέβησαν χθες στη Νέα Υόρκη. Ο κ. Ερντογάν, λίγη ώρα πριν από τη συνάντησή του με τον κ. Μητσοτάκη, ανέβηκε στο βήμα του ΟΗΕ και ζήτησε την αναγνώριση του ψευδοκράτους, που αποτελεί προϊόν της παράνομης στρατιωτικής εισβολής και κατοχής. Κάτι ανάλογο, δηλαδή, με ό,τι έχει κάνει η Ρωσία στην Ουκρανία.

Σαν να μη συμβαίνει τίποτα, ο κ. Μητσοτάκης πραγματοποίησε τη συνάντηση με τον κ. Ερντογάν και προσποιήθηκε ότι δεν άκουσε τίποτα. Το ίδιο έκανε με το περιστατικό στην Κάσο.

Το αφήγημα της κυβέρνησης στηρίζεται στον κατευνασμό της Τουρκίας. Πάσχει όμως σοβαρά αφού:

1ον) Η Τουρκία βάζει διαρκώς νέα θέματα στην ατζέντα των διεκδικήσεών της. Ζητεί δύο κράτη στην Κύπρο, δεν αναγνωρίζει την κυπριακή ΑΟΖ, απαιτεί την παραίτηση της Ελλάδας από τα κυριαρχικά της δικαιώματα στο Αιγαίο, θέτει ζήτημα τουρκικής μειονότητας σε Θράκη και Κύπρο.

2ον) Δεν ευσταθεί ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ότι συμφωνήθηκε να αναζητηθεί τρόπος για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ στο Αιγαίο. Ο κ. Ερντογάν δεν μίλησε ποτέ για το Δίκαιο της Θάλασσας με βάση το οποίο οριοθετείται υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, γιατί δεν θέλει και δεν αναγνωρίζει τη δικαιοδοσία του Δικαίου της Θάλασσας στο Αιγαίο. Προτιμά το δικό του Διεθνές Δίκαιο “αλά τούρκα”, που το ερμηνεύει όπως θέλει.

 
3ον) Δεν ισχύει ότι υπάρχουν “ήρεμα νερά”. Η Τουρκία δεν κάνει παραβιάσεις στον εναέριο χώρο αλλά έχει εντείνει τις παραβιάσεις στα θαλάσσια σύνορά μας και σε κινήσεις που αμφισβητούν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο. Αποδείχθηκε στην Κάσο, που η Τουρκία διά των όπλων αμφισβήτησε την ελληνοαιγυπτιακή ΑΟΖ.

Προκύπτει όμως και ζήτημα για μια αποστροφή ομιλίας του πρωθυπουργού σύμφωνα με την οποία “το παγκόσμιο συμφέρον διαπερνά το μεμονωμένο συμφέρον των κρατών”.
Ο κ. Μητσοτάκης οφείλει να εξηγήσει τι εννοεί.

Αν υπήρχε ελληνική κυβέρνηση με μια ανεξάρτητη και πατριωτική εξωτερική πολιτική, θα είχε ματαιώσει τη χθεσινή συνάντηση του πρωθυπουργού με τον κ. Ερντογάν, μετά τα όσα είπε ο Τούρκος πρόεδρος από το βήμα του ΟΗΕ.

Αν υπήρχε ελληνική κυβέρνηση  με μια ανεξάρτητη και πατριωτική εξωτερική πολιτική, θα είχε χρησιμοποιήσει το βέτο στην τελωνειακή ένωση αλλά και στη χρηματοδότηση της Τουρκίας από την Ε.Ε. Το βέτο είναι ένα όπλο στα χέρια μας που δεν μπορεί να καταργηθεί, όπως έχει ζητήσει η Γερμανία για δικούς της λόγους.

Αν υπήρχε ελληνική κυβέρνηση με μια ανεξάρτητη και πατριωτική εξωτερική πολιτική, θα είχε επικαλεστεί τη χρήση βέτο για να αντιληφθούν Αλβανία, Τουρκία αλλά και το κράτος των Σκοπίων ότι η σχέση τους με την Ευρώπη περνάει από την Ελλάδα.  

Σε λίγο θα είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτη η διαφορά ανάμεσα στον κατευνασμό και τον ενδοτισμό».