Αντ’ αυτού παρακολουθήσαμε μια ζωντανή συζήτηση 6 στελεχών που με τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες τους παρουσίασαν, όσο το επέτρεπε φυσικά η συνθήκη, πολιτικές θέσεις και επιχειρήματα, τα οποία καλύψανε σε έναν ικανοποιητικό βαθμό όλη την παλέτα μιας σύγχρονης κεντροαριστερής αντίληψης. Κάποια από αυτά που ακούστηκαν ήταν ίσως κλισέ, χιλιοειπωμένα και ξύλινα.

Ωστόσο ο τηλεθεατής -δυνάμει ψηφοφόρος- μπορούσε να διακρίνει τον πολιτικό προσανατολισμό του κάθε συμμετέχοντα και να επιλέξει με βάση τις δικές του προσδοκίες ποιος μπορεί να τις εξυπηρετήσει καλύτερα την επόμενη μέρα. Η εσωκομματική διαδικασία του ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε ως ένας διαγκωνισμός προσώπων που προσπαθούσαν να πείσουν ότι θα μπορέσουν να είναι περισσότερο αξιόμαχοι απέναντι στον σημερινό πρωθυπουργό, στην εξέλιξή της όμως απέκτησε πολιτικότητα, η οποία φαίνεται να αφορά και ανθρώπους έξω από τα όρια του κόμματος.

Σε αυτό βέβαια βοηθά και η αυτόματη σύγκριση που γίνεται με την αντίστοιχη διαδικασία στον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία προσώρας έχει περισσότερο χαρακτηριστικά τηλεοπτικού reality που παράγει κυρίως παραπολιτική.

Επιστρέφοντας στην αρχική διαπίστωση, μήπως τελικά είναι μάταιη η αναζήτηση του χαρισματικού ηγέτη στο σύγχρονο πολιτικό περιβάλλον; Μήπως αυτό που τελικά έχει σημασία είναι μία ηγεσία που εκμεταλλευόμενη τη συλλογική ευφυΐα και εμπειρία να μπορεί να εκφράζει και να μετουσιώνει πολιτικά τις κοινωνικές ανάγκες των πολιτών; Να μπορεί τελικά να κάνει τη δουλειά.

Καταλαβαίνω ότι ίσως ακούγεται κάπως απολίτικο και ελλειμματικό ως προς την οραματικότητά του, ο ρεαλισμός όμως ως πολιτική πρακτική ήρθε για να μείνει, ανεξαρτήτως της ιδεολογικής αφετηρίας που πρέπει να υπάρχει για να λειτουργεί ως πυξίδα. Ο χώρος της Κεντροαριστεράς έχει αναλωθεί επί μακρόν στην αναζήτηση του χαρισματικού. Στην επικείμενη εκλογή έχει τη δυνατότητα και την ευκαιρία να επιλέξει τον/την πιο αποτελεσματικό/ή και πραγματιστή.

O κ. Παπαργύρης είναι διευθυντής Ερευνών της GPO

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή