Υπάρχει σήµερα στο πολιτικό µας σύστηµα ένα έκδηλο πολιτικό κενό. Από τη µία πλευρά, η κυβερνητική πλειοψηφία της Ν.∆., που σηµειώνει συστηµατική πλέον πολιτική φθορά, ως αποτέλεσµα των κυβερνητικών της επιλογών, που οξύνουν τις ανισότητες και υπονοµεύουν τη συλλογική ευηµερία. Από την άλλη, ένα πανίσχυρο έλλειµµα συντεταγµένης και συγκροτηµένης αξιωµατικής αντιπολίτευσης, που θα ελέγχει την κυβέρνηση και θα οριοθετεί την πολιτική της προς όφελος των πολλών.
Και ως αποτέλεσµα των δύο, µια βουβή κοινωνική αντιπολίτευση, µια σιωπηρή κοινωνική πλειοψηφία που αναζητά διέξοδο έκφρασης. ∆ιέξοδο που θα µετατρέψει τις αγωνίες και τις ανάγκες της σε ρεύµα αλλαγής των πολιτικών συσχετισµών, σε αντιπρόταση διακυβέρνησης, που θα δώσει και πάλι ελπίδα σε όσους σήµερα απέχουν, απογοητεύονται, συµβιβάζονται µε τον πήχη του αυτονόητου, µε µια κοινωνία χαµηλών προσδοκιών. ∆εν έχει σηµασία αν θέλουµε ή αν πιστεύουµε ότι µπορούµε να καλύψουµε το κενό αυτό. Πολύ περισσότερο, είµαστε υποχρεωµένοι να το κάνουµε. Γιατί, αν δεν το κάνει το ΠΑΣΟΚ, ως η µοναδική αυθεντική έκφραση των προσδοκιών του προοδευτικού και δηµοκρατικού χώρου, τότε οποιαδήποτε πολιτική µας στασιµότητα ή οπισθοχώρηση θα δώσει το πρόκριµα της πλήρωσης της πολιτικής ανισορροπίας στις δυνάµεις του λαϊκισµού και της αντιδραστικότητας. Στις δυνάµεις της Ακροδεξιάς, όπως συµβαίνει και στη συντριπτική πλειονότητα της µετεξέλιξης των πολιτικών συστηµάτων της Ευρώπης. ∆εν θα µας συγχωρέσει η Ιστορία, αν δεν αντιληφθούµε την πρόκληση αυτή όχι απλώς ως ευκαιρία, αλλά ως την ύστατη θεσµική και πολιτική µας υποχρέωση.
Υποχρέωση να οικοδοµήσουµε ξανά το µεγάλο και ισχυρό ΠΑΣΟΚ, τη µεγάλη δηµοκρατική παράταξη, που θα µεταβεί από τη φάση της επιβίωσης σε αυτήν της υπέρβασης. Που θα τοποθετηθεί ξανά πληθωρικά στο πολιτικό µας σύστηµα µε όρους ισχυρού αυτοπροσδιορισµού, περιγράφοντας ξανά µε γωνίες και αιχµές τις µεγάλες τοµές, ρήξεις και συγκρούσεις που έχει ανάγκη ο τόπος για να απελευθερώσει τις παραγωγικές του δυνάµεις. Και να το κάνει µε όρους συνοχής και δικαιοσύνης απέναντι στα κατεστηµένα συµφέροντα που λυµαίνονται την ευηµερία των πολλών.
Που θα συνοδεύσει την πολιτική πρόταση αυτή µε έναν ανοιχτό και δηµοκρατικό κοµµατικό φορέα, που θα εµπνεύσει ξανά στη βάση της ελληνικής κοινωνίας τη συµµετοχή. Τον διάλογο, τη συζήτηση, τη συνδιαµόρφωση, τη συναπόφαση και, τελικά, τη συλλογική µάχη της εξωστρέφειας. Ενα κόµµα που θα συνδεθεί ξανά µε την κοινωνική του βάση, που θα παραγάγει και πάλι πολιτική «από τα κάτω». Που θα ανακτήσει και πάλι τα χαµένα του κινηµατικά χαρακτηριστικά.
Που θα εµπνεύσει ξανά την αυτοπεποίθηση της νίκης. Γεµίζοντας µε πίστη τους ανθρώπους της δηµοκρατικής παράταξης ότι οι ιδέες µας µπορούν και πάλι να γίνουν πλειοψηφικές στην κοινωνία. Που θα µιλήσει ξανά σε κοινωνικά ακροατήρια που σήµερα απέχουν, απογοητεύονται, αποστασιοποιούνται. Που θα εµπνεύσει την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια σε µια κοινωνία που θέλει να ξαναβάλει τον πήχη ψηλά. Που, όπως λέει και ο ίδιος ο Χάρης ∆ούκας, θα ενώσει δυνάµεις για να κερδίσει και πάλι την ελπίδα για τον ελληνικό λαό. Και που, τελικά, θα απαντήσει καθαρά στο δίληµµα για το διακύβευµα αυτών των εκλογών:
Θέλουµε ένα µεγάλο, ανοιχτό και δηµοκρατικό ΠΑΣΟΚ, που θα κερδίσει τη Ν.∆., ή ένα κόµµα κλειστό και φοβικό, «βούτυρο στο ψωµί» του κ. Μητσοτάκη; Η κάλπη της 6ης Οκτωβρίου αυτήν τη φορά δεν είναι απλώς κοµµατική. Είναι εθνική. Και δεν εκλέγει απλώς τον επόµενο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ευελπιστούµε να αναδείξει τον επόµενο πρωθυπουργό της χώρας. Η ώρα είναι τώρα.
Γιατί, για να µην ξεχνιόµαστε… Κανείς δεν µας χρωστάει εκεί έξω και κανείς δεν θα µας περιµένει.
Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά
