Η Νέα Δημοκρατία από τότε μέχρι σήμερα, δεν χώρεσε ποτέ στα στενά όρια της πολιτικής κοινωνιολογίας. Πέρα από κόμμα μαζών ή κόμμα στελεχών, έγινε πρωτίστως κόμμα πατριωτικό. Με ένα πατριωτισμό αγνό χωρίς πομφόλυγες, κραυγές ή εθνικιστικές κορώνες. Έναν πατριωτισμό που θα πρωταγωνιστούσε έκτοτε ηχηρά σε κάθε μικρή ή μεγάλη εθνική επιλογή.

Μίλησε στην καρδιά των προβλημάτων των πολλών, του κόσμου της δουλειάς και υπό την έννοια αυτή ήταν στον πυρήνα της και παραμένει ένα κόμμα βαθιά λαϊκό. Οι αγρότες, οι υπάλληλοι, οι εργάτες, οι μικρομεσαίοι, τα σώματα ασφαλείας αποτελούσαν πάντοτε το κύριο μέλημα της. Ενσαρκώνοντας τις ανησυχίες και τις επιδιώξεις τους, μετέτρεψε τα δίκαια αιτήματα τους σε νόμους του κράτους, αλλάζοντας εκ θεμελίων τον τόπο.

Εκφράζοντας λαϊκές απαιτήσεις, διόρθωσε κοινωνικές αδικίες και αναμόρφωσε το κράτος, μιλώντας πάντα με τη μόνη γλώσσα που άξιζε σε έναν περήφανο λαό να του απευθύνεται, τη γλώσσα της αλήθειας. Έτσι, κόντρα στα κελεύσματα των καιρών και απεμπολώντας εφήμερα πολιτικά οφέλη, προέτασε διαρκώς το δίκαιο, το αληθινό, το εθνικά συμφέρον. Και ήταν αυτό που πολλές φορές της κόστισε πολιτικά, ένα κόστος όμως που αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω, πρόθυμα ο καθένας και η καθεμία από μας, θα παίρναμε ξανά.

Στο πέρασμα των ετών, η ΝΔ προσαρμόστηκε στα προβλήματα του καιρού της και ας ήταν πάντοτε οι προτάσεις της μπροστά από την εποχή τους. Απέκτησε το θάρρος να μην έχει στεγανά και την οξυδέρκεια να ανοίξει τους κόλπους της, για να χωρέσει στις τάξεις της κάθε δημοκρατικό πολίτη. Μια διεύρυνση που δεν αποτέλεσε απλά στρατηγική επιλογή αλλά εθνική αναγκαιότητα. Κατάφερε να μετασχηματιστεί χωρίς να αλλάξει, να εκσυγχρονίζεται χωρίς να μεταλλάσσεται, να κρατά την παράδοση χωρίς να «παλιώνει», να μένει πρωτίστως βαθιά στον πυρήνα της, σταθερά προσηλωμένη στις ιδρυτικές της αξίες, τον κοινωνικό φιλελευθερισμό, την οικονομική ελευθερία, την πατρίδα πάνω και πέρα από όλα.

Και αν ξέρει κάτι καλά, αν είναι ένα εκείνο το χαρακτηριστικό που είναι βαθιά εντυπωμένο στο DNA της, είναι να δίνει μάχες και να τις κερδίζει. Άλλωστε, πώς θα ήταν σήμερα η χώρα αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν μας έβαζε στην ΕΟΚ; Αν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε προλάβει να πραγματοποιήσει όλες εκείνες τις διορατικές μεταρρυθμίσεις που τόση ανάγκη είχε ο τόπος; Αν δεν είχαμε κρατήσει με κόστος το μαρτυρικό 2015 την Ελλάδα εκεί που ανήκει, στην καρδιά της Ευρώπης; Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κέρδιζε τη μάχη με έναν πολύχρονο λαϊκισμό, μεταμορφώνοντας τη χώρα από ουραγό σε πρωταγωνιστή των διεθνών εξελίξεων;

Η Νέα Δημοκρατία αποτελεί ήδη σπουδαίο κεφάλαιο στην πολιτική ιστορία του τόπου. Από το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» μέχρι το «Η Ελλάδα δεν γυρίζει πίσω», είναι εκεί και διαμορφώνει κάθε ιστορική καμπή του ελληνικού έθνους. Και αν σε αυτό το μακρύ και δύσβατο δρόμο έχασε φορές τον βηματισμό της, είχε το σθένος το «μπόι» της αυτοκριτικής της να είναι ψηλότερο από εκείνο της ματαιοδοξίας της και είναι αυτό που της επιτρέπει να σηκώνεται ξανά, βαδίζοντας στο αύριο «σταθερά, τολμηρά, μπροστά».