Κατ’ αρχάς, βλέπουν, ο καθένας για διαφορετικούς ίσως λόγους, με ικανοποίηση ότι υπάρχει αντίδραση στο εσωτερικό του κόμματος. Ετσι ώστε, ελλείπουσας της αντιπολίτευσης, να διαμορφώνονται συνθήκες «επιτήρησης» της κυβέρνησης.

Οι δε κοινές τους αντιδράσεις, όπως έχουν εκφραστεί με την ευκαιρία συγκεκριμένων δημοσίων εκδηλώσεων, είναι αποτέλεσμα μεταξύ τους συνεννοήσεων, παρά το γεγονός ότι ο Κώστας Καραμανλής δεν είχε ικανοποιήσει το αίτημα του Αντώνη Σαμαρά να κάνει και εκείνος δημόσια δήλωση, καταγγέλλοντας την κυβέρνηση για τον γάμο των ομοφυλοφίλων. Δεν περνάει απαρατήρητο ότι, παρά την κοινή στάση που κρατούν και οι δύο σήμερα έναντι του Μαξίμου και του Κυριάκου Μητσοτάσκη, ο Αντώνης Σαμαράς είναι αυτός που προβάλλει εντονότερα προς τα έξω την κριτική Καραμανλή. Είναι χαρακτηριστική η προβολή από τους «σαμαρικούς» κύκλους περικοπής από την πρόσφατη ομιλία του Κώστα Καραμανλή που έχει σαφείς αιχμές κατά του πρωθυπουργού.

Είχε πει ο Κώστας Καραμανλής τα εξής: «Αν δεν καταλαβαίνεις γιατί δυσανασχετούν και διαμαρτύρονται οι πολίτες, αν επιμένεις κόντρα σε όλες τις ενδείξεις ότι έχεις εσύ δίκιο και οι πολλοί άδικο, αν πιστεύεις ότι ξέρεις πάντα καλύτερα από αυτούς και η μόνη παραδοχή που κάνεις είναι ότι θα έπρεπε να το επικοινωνήσεις καλύτερα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι εκείνοι έχουν δίκιο κι εσύ άδικο… Αν ούτε αυτό το καταλαβαίνεις, τα πράγματα είναι απείρως χειρότερα…».

Το ερώτημα ουδέτερων παρατηρητών είναι σε τι αποβλέπει ο καθένας εκ των δύο πρώην: Οσον αφορά τον Κώστα Καραμανλή, δεν αποκλείουν οι αντιδράσεις του να οφείλονται και στην τόσο ευρεία χρησιμοποίηση από τον Κυριάκο Μητσοτάκη όχι απλώς στελεχών που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, αλλά από τον εκσυγχρονιστικό πυρήνα του Κινήματος, που συνδέεται άμεσα με τον Κώστα Σημίτη, στον οποίο ο Κώστας Καραμανλής αποδίδει πολλά δεινά του τόπου, με κορυφαίο τη διαφθορά στη διακυβέρνηση και στην κρατική μηχανή.

Το σενάριο

Υπάρχει και ένα άλλο σενάριο που διακινείται προκειμένου να δικαιολογήσει την αυστηρή κριτική στάση του πρώην πρωθυπουργού. Σύμφωνα με αυτό, τα πάντα εκκινούν από το μάλλον πιθανό ενδεχόμενο να μην επιτύχει, λόγω συνθηκών, που είναι ήδη ορατές, αυτοδυναμία η Νέα Δημοκρατία στις προσεχείς εκλογές.

Στην περίπτωση αυτή, με δεδομένο ότι τα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας κόμματα ήδη κινούνται συνολικά στο 17%, με προοπτικές περαιτέρω ανόδου, εικάζεται, σύμφωνα με το σενάριο αυτό, ότι θα προτείνουν ψήφο εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού, προκειμένου να αποφευχθεί μια επικίνδυνη ακυβερνησία, όπως είχε συμβεί με τις κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα στο παρελθόν.

Πιθανολογείται, μάλιστα, ότι η πρότασή τους θα είναι να ηγηθεί της ειδικής αυτής κυβέρνησης ο Κώστας Καραμανλής, οπότε θεωρείται λογικό ο πρώην πρωθυπουργός να μη θέλει να είναι αποκεκομμένος εντελώς από τα πολιτικά πράγματα της χώρας. Η περίπτωση Σαμαρά είναι διαφορετική, έστω και αν με τον Καραμανλή μοιράζονται τις ίδιες απόψεις σε μια σειρά θεμάτων, κυρίως δε στα εξωτερικά. Ο Αντώνης Σαμαράς θέλει να είναι ο εκπρόσωπος της πατριωτικής Δεξιάς. Και γι’ αυτό, άλλωστε, η αυστηρότερη κριτική κατευθύνεται στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, πιστεύοντας ότι η κυβερνητική πολιτική διολισθαίνει, χρησιμοποιώντας αμφίσημη ρητορική, σε υποχωρήσεις, σε βάρος των εθνικών συμφερόντων.

Εξ ου και η εμμονή του στην άποψη που κατά καιρούς εκφράζει στο θέμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων ότι «η χώρα δεν πρέπει να συνομιλεί και να διαπραγματεύεται με πειρατές». Ιδιαίτερες βλέψεις πολιτικές δεν φαίνεται να έχει, γνωρίζοντας, άλλωστε, ότι δεν πρόκειται να του προταθεί η θέση για το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα. Ενδιαφέρεται, όμως, να βρίσκεται ως ενεργός πολιτικός στο πολιτικό προσκήνιο, ασκώντας κριτική και διατηρώντας για την παρεμβατική του αποτελεσματικότητα και μια συγκεκριμένη ομάδα βουλευτών υπό την επιρροή του.

Υπό αυτήν την έννοια θα συνεχίσει, με ευκαιρίες που θα θεωρεί πρόσφορες, να διατυπώνει πάντοτε τον κριτικό και επικριτικό του λόγο και να επηρεάζει βουλευτές που κινούνται στο περιβάλλον του, ασκώντας έτσι πίεση στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, είτε η πίεση αυτή φέρει αποτελέσματα είτε όχι.